Sadece pazarlama numaralarıyla sıradan tüketim ürünlerinin satışlarının artırılması bile doğru bir iş değilken, bu oyunlar acımasızca ilaçlar için de uygulanıyor. Sadece laboratuar bulgularını iyileştiren, hastaya hiçbir faydası olmayan bir ilaç sanki “mucizeler yaratıyormuş gibi” sunuluyor. İlaç yuttuklarını sanan insanlar aslında hapı yutmuş oluyor.

Çocuklarına açık kalp ameliyatı yapılması gerektiği bildirilen aile ikinci görüş için başka bir hastaneye başvurur ve ameliyata gerek olmadığı, çocuklarının evde takip edilebileceği cevabını alırlar. İlk hastane çocuklarına gereken tedavinin yapılmasını engelledikleri gerekçesiyle suç duyurusunda bulunur ve polis de evi basarak çocuğu alıp götürür.

Doktorlar ilaç firmalarının kendilerine verdikleri “her türlü hediyeyi” gönül rahatlığıyla alabilirler; “birkaç bin dolarlık kongrelere bedava gidebilirler”; yaptıkları konuşmalar, eğitimler veya danışmanlık karşılığı “yüklüce parayı cebe de indirebilirler”. Bunların tümü de dünyanın birçok ülkesinde bizde de olduğu gibi yasaldır. Peki, “Bu işler etik mi?” derseniz, cevabım kesinlikle “Hayır” olur.

Refakatçilik hasta olmaktan çok daha çileli ama aynı zamanda da kutsal bir iştir. Tüm günü bir sandalyenin üzerinde veya hasta yatağının bir köşesinde geçirmek, hastasını yedirip içirmek ve temizliğini yapmak, bulunmayan ilaçların peşinde koşturmak, kan aramak, hastasını laboratuarlara götürmek ve getirmek, röntgen ve tahlil sonuçlarını takip etmek hiç de kolay değildir.

Öksürük şurubu konseptini doktorlar belirledi” başlıklı haberi hayret ve utanç içinde okudum. “Abdi İbrahim firmasını” da bu işe âlet olan “alanında uzman olan 1.600 doktoru” da şiddetle kınıyorum. Bu, bir rezalettir! İlaç, leblebi-çekirdek değildir. İlaç asla pazarlanabilecek, reklâmı yapılabilecek sıradan bir tüketim ürünü de değildir. Sloganla, konseptle, sevimli çizgi karakterle, pazarlama oyunlarıyla ilaç satışı teşvik edilemez, edilmemelidir.