Bugün genel bir poliklinik veya muayenehaneden çıkan hastalara baktığınızda tümünün de elinde birer reçete olduğunu ve bunların çoğunda da 4-5 kalem ilaç olduğunu görürsünüz. Oysa bir hekime giden herkesin ilaç tedavisi gerektirecek kadar hasta olması pratik olarak mümkün değildir. O zaman bu ilaçlar neden yazılıyor? Yoksa?

Senelerdir filanca hastalığı önlüyor, tedavi ediyor sloganlarıyla satılan ‘otun çöpün, sapın samanın’ böyle bir etkilerinin olmadığını; sağlık üzerinden tanıtımı veya reklâmı yapılan ürünlerle insanların dolandırıldığını anlatmaya çalışıyorum. Aspirin veya herhangi bir ilacın eczane dışında satılmasını da doğru bulmuyorum: İlaç eczanede satılır.

Yeni bir araştırma B6 + B12 ve B9 vitamin kombinasyonunun Alzheimer hastalığında beyindeki atrofiyi yavaşlatabileceğini gösterdi. Bu, bir tedavinin Alzheimer’in seyrini değiştirebileceğini gösteren ilk araştırma ve üstelik de mucizeyi yaratan aylık maliyeti ancak birkaç lira olan üç adet vitamin.

Sadece pazarlama numaralarıyla sıradan tüketim ürünlerinin satışlarının artırılması bile doğru bir iş değilken, bu oyunlar acımasızca ilaçlar için de uygulanıyor. Sadece laboratuar bulgularını iyileştiren, hastaya hiçbir faydası olmayan bir ilaç sanki “mucizeler yaratıyormuş gibi” sunuluyor. İlaç yuttuklarını sanan insanlar aslında hapı yutmuş oluyor.

Çocuklarına açık kalp ameliyatı yapılması gerektiği bildirilen aile ikinci görüş için başka bir hastaneye başvurur ve ameliyata gerek olmadığı, çocuklarının evde takip edilebileceği cevabını alırlar. İlk hastane çocuklarına gereken tedavinin yapılmasını engelledikleri gerekçesiyle suç duyurusunda bulunur ve polis de evi basarak çocuğu alıp götürür.