Birkaç sene öncesine kadar tam tahıl unundan geleneksel usullerle evde kendi yaptığımız ekmekten sabahları 1-2 dilim yerdim; birkaç senedir ekmeği neredeyse “sıfırladım”. Makarna, börek, simit, mantı, lahmacun ve benzeri gıdaları “en aza” indirdim çünkü ekmek ve hamur işlerinden alacağım besin ögelerinin tümünü daha güvenle alacağım başka yiyecekler var.

Bir tarafta Canan Karatay gibi ekmeği zehirle eş tutanlar, karşı cephede beslenme uzmanları, diyetisyenler gibi ekmeği sağlıklı beslenmenin olmazsa olmaz unsuru gibi savunanlar var. Ekmek gerçekten zararlı mı, Çölyak ve tüm diğer kronik hastalıkların yegâne sebebi mi, gelin modern buğdaydan başlayarak durumu inceleyelim.

Kalp krizlerini ve ölümleri bitireceği iddia edilen ve topluma “kolesterol aşısı” olarak sunulan kolesterol düşürücü ilaç ile yapılan klinik çalışma büyük bir hüsranla sonuçlandı. İlacın kalp krizi ve felçleri yüzde 21-27 oranında azalttığı ama ölümleri önlemediği ortaya çıktı. Oysa bu etkiyi Akdeniz Diyeti ile sağlamak mümkün. İlacın uzun vadedeki yan tesirleri bilinmediği gibi bir senelik maliyeti de 50 bin lira.

Tabii gıdalarla beslenen Bolivya yerlilerinin dünyanın kalp damarları en sağlıklı insanları olduğu belirlendi. Araştırma, kalp-damar hastalıklarının da Batı toplumunun salgın halindeki tüm kronik hastalıklarının da temel sebebinin işlenmiş un, şeker, trans yağlar ve katkı maddelerinden oluşan hazır gıdalar olduğunu gösteriyor. Budur: Market ve paket yoksa hastalık da yok!

Gıda endüstrisinin en büyük iddialarının başında kendi paketlenmiş ürünlerinin “çok hijyenik” olduğu gelir. Peki, durum gerçekten öyle mi, endüstri ürünü paketlenmiş yiyecek ve içecekler gerçekten bakterilerden münezzeh mi? Endüstri, işlenmemiş süte sokak sütü, mikroplu süt, sakın tüketmeyin diye çamur atmakta haklı mı?