Çocuklar eskiden “Büyüyünce ne olacaksın?” sorusuna çoğu zaman “Doktor” cevabını verirdi. Doktorluk hakikaten kıymetli bir meslek idi hatta kutsal meslek olarak da bilinirdi. Tüm doktorlar toplumda büyük saygı görürdü. Biraz yaşı geçmiş kızların “Ne doktorlar istedi de varmadım” sözü bu mesleğin itibarını gösteren hoş bir hükümdü. Seneler içinde çok şey değişti.

GRADE yöntemine göre her on tıbbi tedaviden sadece birinin yüksek kalitede delillere sahip olduğu tespit edildi. Bunlar içinde de iki yayında klinik pratikte faydalı olabilecek istatistiki bakımdan anlamlı netice elde edildi. Aynı sistem kullanılarak yayınların yüzde 37’ sinin orta, %31’inin düşük ve %22’sinin çok düşük kaliteli kanıtlara sahip olduğu belirlendi.

PCR testlerinin çok hassas olmasından dolayı ölü virüsleri de tespit ederek, hatalı pozitif sonuçlar çıkarabildiği öne sürüldü. Bu da test sonucu pozitif çıksa bile bir kişide tespit edilen virüsün bulaşıcı nitelikte olmayabileceği anlamına geliyor. Bunun da pandemiyi sanılandan daha ciddi ve büyük gösterebileceği iddia ediliyor.

İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa’ nın adının bir çocuk bezi reklâmında kullanılmasına hayret ettim. Üniversitelerin, tıp derneklerinin şahsi olarak hekimlerin hiçbir zaman reklâmla işi olmamalıdır. Bu durum kanunen uygun olabilir ama “ahlâki” değildir. Bu tür münasebetler zaten iyice ticarileşen tıbba olan güveni yerle yeksan eder. Tıpta reklâm olmaz ve olmamalıdır.

Celal Şengör “Üniversite hocalarının çoğu lise hocası bile olamaz” demiş. Türk toplumuna dünya çapında bir bilim adamı olarak “sunulan” birine bu sözü yakıştıramadım çünkü yaptığı kıyaslama yanlış olması yanında lise hocalarını da tahkir ediyor. Üniversite hocalığı başka, lise hocalığı başka bir iştir. Biri diğerinden üstün veya aşağı değildir.