Diyabetli hastalar üzerinde gerçekleştirilen bir araştırmada göbek çevresi genişliğinin kalp hastalıkları riskini kilo ve vücut kitle endeksine (VKE) göre daha doğru gösterdiği ortaya çıktı. Kilo ve VKE’ nin günde zamanı sadece iki kere gösteren bozuk bir saatten farkı olmadığını bilim dünyası ne zaman anlayacak bilemiyorum.

Kalp krizleri de bugün çığ gibi artan tüm kronik hastalıklar da hayat tarzındaki yanlışlar ve kötü çevresel şartlardan kaynaklanıyor. Bu hastalıklar modern tıbbın dayattığı gibi aşı ve ilaçlarla değil adam gibi yaşayarak önlenebilir. Asıl mühim olanın bunları önlemek olduğunu bilmeyen yok ama bu “Hasta et, tedavi et, cebini doldur” prensibini şiar edinen ticari tıbbın işine gelmiyor.

El kavrama gücündeki (grip strength) azalmanın kalp krizi, felç ve kalp-damar hastalıklarından ölüm riskini belirleyebileceği bildirildi. Kavrama gücü ile ölüm ve hastalık risklerinin belirlenmesi elbette önemli ama bence asıl yapılması gereken şey kas gücünü artırmanın bu riski ne ölçüde değiştirebileceği ve bunun nasıl yapılabileceğidir.

Sağlıklı bir kalbe sahip olmak için sigara içmeme, normal kiloda olma, fiziki aktivite, doğru beslenme gibi unsurları yerine getirenlerin beyin fonksiyonlarının da iyi olduğu belirlendi. Ne manasız bir araştırma! Bunun tersi bir sonuç çıkmış olsaydı sigara için, abur cubur yiyin, yerinizden kıpırdamayın, tansiyonunuzu, şekerinizi, kolesterolünüzü yükseltin mi diyeceklerdi?

Mutlu çocukları olanların erişkin yaşta daha az kalp hastası oldukları belirlendi. Menfi psikososyal faktörlerin metabolik fonksiyonları ve enflamatuar olayları etkilediği düşünülüyor. Ben bu araştırmadan “Ağaç yaşken eğilir, insan çocukken kalp hastası olur” manasını çıkardım. Statin meftunları da mutsuz çocukların kolesterol hapı içmeleri gerektiği sonucuna varabilirler, şaşırmam.