Soğuk algınlığına bağlı burun tıkanıklığı olan 4 yaşındaki küçük kızın burun damlası damlatıldıktan sonra duran kalbi bir süre sonra çalıştırılıyor ama beyni uzun zaman oksijensiz kalıyor. Küçük kız o günden beri yürüyemiyor, konuşamıyor ve hatta yutamadığı için de karnından besleniyor.

Bugün genel bir poliklinik veya muayenehaneden çıkan hastalara baktığınızda tümünün de elinde birer reçete olduğunu ve bunların çoğunda da 4-5 kalem ilaç olduğunu görürsünüz. Oysa bir hekime giden herkesin ilaç tedavisi gerektirecek kadar hasta olması pratik olarak mümkün değildir. O zaman bu ilaçlar neden yazılıyor? Yoksa?

Senelerdir filanca hastalığı önlüyor, tedavi ediyor sloganlarıyla satılan ‘otun çöpün, sapın samanın’ böyle bir etkilerinin olmadığını; sağlık üzerinden tanıtımı veya reklâmı yapılan ürünlerle insanların dolandırıldığını anlatmaya çalışıyorum. Aspirin veya herhangi bir ilacın eczane dışında satılmasını da doğru bulmuyorum: İlaç eczanede satılır.

Çocuklarına açık kalp ameliyatı yapılması gerektiği bildirilen aile ikinci görüş için başka bir hastaneye başvurur ve ameliyata gerek olmadığı, çocuklarının evde takip edilebileceği cevabını alırlar. İlk hastane çocuklarına gereken tedavinin yapılmasını engelledikleri gerekçesiyle suç duyurusunda bulunur ve polis de evi basarak çocuğu alıp götürür.

Refakatçilik hasta olmaktan çok daha çileli ama aynı zamanda da kutsal bir iştir. Tüm günü bir sandalyenin üzerinde veya hasta yatağının bir köşesinde geçirmek, hastasını yedirip içirmek ve temizliğini yapmak, bulunmayan ilaçların peşinde koşturmak, kan aramak, hastasını laboratuarlara götürmek ve getirmek, röntgen ve tahlil sonuçlarını takip etmek hiç de kolay değildir.