Bizde ilaçlarla ilgili olumsuz bir yazı çıktığında o branşın dernekleri, uzmanları hemen “Hastaların kafası karışır. Hastalar ilaçlarını bırakır.” diye ayağa kalkar. Bu benim çok başıma geldi. Hakkımda suç duyurusu yapacaklarını söyleyenler, kızanlar, küsenler, tehdit edenler oldu. Hiçbirini zerre kadar umursamıyorum.

Her gün gereksiz yere röntgen, tomografi hatta sintigrafi, anjiyo, PET çektirmiş hastalarla karşılaşıyorum. Ellerinde bir tomar akciğer röntgeni ve tomografilerle gelen hastaları, hele de o küçük astımlı çocukları gördükçe içim parçalanıyor. Çocuk öksürdü röntgen, nefesi tıkandı röntgen, ateşi çıktı röntgen!

Yurt dışından özellikle de Amerika’ dan gelen yabancı ilaçlara düşkün olan pek çok hastam var. Bunlara “Hangi ilaçları kullanıyorsunuz?” diye sorduğumda çantalarından çıkardıkları isimlerini bilmedikleri ilaçları kıymetli bir hazinenin parçalarıymış gibi gururla masamın üzerine dizerler.

Soğuk algınlığına bağlı burun tıkanıklığı olan 4 yaşındaki küçük kızın burun damlası damlatıldıktan sonra duran kalbi bir süre sonra çalıştırılıyor ama beyni uzun zaman oksijensiz kalıyor. Küçük kız o günden beri yürüyemiyor, konuşamıyor ve hatta yutamadığı için de karnından besleniyor.

Bugün genel bir poliklinik veya muayenehaneden çıkan hastalara baktığınızda tümünün de elinde birer reçete olduğunu ve bunların çoğunda da 4-5 kalem ilaç olduğunu görürsünüz. Oysa bir hekime giden herkesin ilaç tedavisi gerektirecek kadar hasta olması pratik olarak mümkün değildir. O zaman bu ilaçlar neden yazılıyor? Yoksa?