Tip 1 diyabetliler üzerinde yapılan çalışmada bir ay arayla yapılan BCG aşısının kan şekeri ve HbA1c değerini normale getirdiği, insülin ihtiyacını üçte bir nispetinde azalttığı belirlendi. BCG aşısının oto-immün hastalıkların tedavisinde işe yaradığı zaten biliniyordu, bu listeye böylece tip 1 diyabet de eklenmiş oldu.

Çocuklukta en sık rastlanan kanser olan akut löseminin hayatın ilk yılında mikroplarla karşılaşmaması sonucu geliştiği bildirildi. “Pasaklı bir adam” olarak hijyen teorisini savunuyorum. Tıbbın, hayatın tabii akışına olur olmaz sebeplerle ve tamamen ticari maksatla müdahalesini son derecede sakıncalı buluyorum.

Fransız bilim adamları “Aşıya karşı değiliz. 2 yaşından küçük çocukların çok sayıda ve sistematik olarak aşılanmasına karşıyız” sözleriyle halk sağlığını gözetiyorlar. “Aşılar tartışılmasın” diyen, her eleştiriyi “aşı karşıtı” diye damgalayan endüstri ise mal derdinde. Gelin, Fransız bilim adamları neden haklı, ona bakalım.

“Aşılar tartışılmalıdır” başlıklı makaleyi didik didik ettiği anlaşılan ve gördüğü yanlışları tek tek yazan Selim Badur’ un yazının ana fikrini oluşturan aşı karşıtlığı bildirisinden hiç söz etmemesi iki bilim adamı tarafından savunulan temel görüşü zımnen kabul ettiğinin, en azından bu iddiaları çürütecek delillere sahip olmadığının açık ve net ispatıdır. Sükût ikrardan gelir!

Ne demek aşılar? Hangi aşı, kızamık mı, çiçek mi, verem mi, kuduz mu, tetanos mu, rota mı, HPV mi, HIV mı, difteri mi, çocuk felci mi, boğmaca mı, hangisi? Onlarca aşı var ve yakın gelecekte bunların sayısı “yüzlerce” olacak. Aşılar diyerek tüm aşıları aynı kaba koymak doğru mu, bunun akıl, mantık ve bilime uyuşan bir tarafı var mı?