Pazarlama numaraları ile böbrek nakli yapılanlara verilen ilaç kalp, akciğer, karaciğer, pankreas nakledilenlerde de kullanılabiliyor. Bu, endikasyon dışı ilaç kullanımı öyle başını almış gidiyor ki endüstrinin bu ilacı evlerini nakledenler için kullandırtmadığına şükretmemiz lâzım.

Aşırı derecede kan kaybı olan hastalarda kullanılan bir “serumun” diyaliz gerektiren böbrek yetersizliği ve ölüm risklerinin sahte çalışmalarla saklandığı seneler sonra ortaya çıktı. Böylece endüstrinin pazarlama numaraları ile işe yaramaması bir tarafa ciddi riskleri olan ilaç-aşı-serumlara bir yenisi daha eklenmiş oldu.

Bugün genel bir poliklinik veya muayenehaneden çıkan hastalara baktığınızda tümünün de elinde birer reçete olduğunu ve bunların çoğunda da 4-5 kalem ilaç olduğunu görürsünüz. Oysa bir hekime giden herkesin ilaç tedavisi gerektirecek kadar hasta olması pratik olarak mümkün değildir. O zaman bu ilaçlar neden yazılıyor? Yoksa?

Sadece pazarlama numaralarıyla sıradan tüketim ürünlerinin satışlarının artırılması bile doğru bir iş değilken, bu oyunlar acımasızca ilaçlar için de uygulanıyor. Sadece laboratuar bulgularını iyileştiren, hastaya hiçbir faydası olmayan bir ilaç sanki “mucizeler yaratıyormuş gibi” sunuluyor. İlaç yuttuklarını sanan insanlar aslında hapı yutmuş oluyor.

Doktorlar ilaç firmalarının kendilerine verdikleri “her türlü hediyeyi” gönül rahatlığıyla alabilirler; “birkaç bin dolarlık kongrelere bedava gidebilirler”; yaptıkları konuşmalar, eğitimler veya danışmanlık karşılığı “yüklüce parayı cebe de indirebilirler”. Bunların tümü de dünyanın birçok ülkesinde bizde de olduğu gibi yasaldır. Peki, “Bu işler etik mi?” derseniz, cevabım kesinlikle “Hayır” olur.