HABERİNİZ OLSUN
ETİBBA DİYOR Kİ
DERDİME BİR ÇARE
TABİBAN-I CİHAN İÇÜN
BENİM ŞARKILARIM
HER 3 MEME KANSERİNDEN BİRİ GEREKSİZ TEŞHİSTİR
Dikkat: Yazının sonunda ek var!
***
Geç gelen teşhis geç gelen adalet gibidir.
İşe yaramaz.
Peki ya erken teşhis?
Uzaktan gelen davul sesi gibidir.
Kulağa hoş gelir, türlü-çeşitli sıkıntılara sebep olabilir.
***
Ben bunu çok yazdım dinletemedim.
Taramalarla meme kanseri teşhisi konan her kadın bu sayede hayatının kurtulduğunu sanıyor ama bu doğru değil.
Bu vak’aların önemli bir kısmı aşırı teşhis, nitekim bu araştırmaya göre oran her 3 kanser teşhisinden biri.
Bu kadınlar gereksiz yere kanser stresine giriyor, gereksiz yere ameliyat oluyor, kemoterapi ve radyoterapi görüyor ve bir çuval da para harcıyorlar.
Meme kanseri taramaları dayatılmamalı, kadınlara bu yüzden gereksiz bir kanser teşhisi konarak gereksiz tedavilere ve bunların ölümcül de olabilen risklerine maruz kalabilecekleri açık bir şekilde anlatılmalıdır.
***
Annals of Internal Medicine’ deki araştırma:
Her 3 meme kanserinden biri aşırı teşhistir ve bu hastalar gereksiz yere tedavi edilmektedir.
Araştırma, Danimarka’ da 1980-2010 arasında 35-84 yaş arasındaki meme kanseri taramalarına katılan kadınlar üzerinde gerçekleştirildi.
Analizlerde meme kanseri taramalarının ilerlemiş kanser ensidansında bir azalma sağlamadığı, her 3 kanserden birinin aşırı teşhis olduğu sonucuna varıldı.
Kaynak:
***
EK 3 (24.4.2022): Tarama ile DCIS (ductal carcinoma in situ) saptanan kadınların, invaziv meme kanseri nin uzun vadeli ve ölüm riskleri, teşhisten sonraki en az yirmi yıllık bir sürede genel popülasyondaki kadınlara göre daha yüksek bulundu. Daha yoğun tedavi ve daha büyük nihai cerrahi sınırlar, daha düşük invaziv meme kanseri riskleri ile ilişkilendirildi.
Kaynak: https://www.bmj.com/content/369/bmj.m1570
***
EK 2 (24.5.2023):
Makale: Mammograms for women 40 & over?
Kaynak: https://maryannedemasi.substack.com/p/mammograms-for-women-40-and-over
***
EK 2 (20.3.2024): Kanser taramalarının “hayat kurtardığı” hiçbir zaman gösterilemedi! Genel ölüm oranındaki azalmalar ölçüt olmalı ve kanser taraması için daha yüksek delil standartları getirilmelidir.
Despite growing appreciation of the harms of cancer screening,1 2 3 advocates still claim that it “saves lives.”4 This assertion rests, however, on reductions in disease specific mortality rather than overall mortality.
Using disease specific mortality as a proxy for overall mortality deprives people of information about their chief concern: reducing their risk of dying.5 6 Although some people may have personal reasons for wanting to avoid a specific diagnosis, the burden falls on providers to provide clear information about both disease specific and overall mortality and to ensure that the overall goal of healthcare—to improve quantity and quality of life—is not undermined.7
In this article we argue that overall mortality should be the benchmark against which screening is judged and discuss how to improve the evidence upon which screening rests.
Why cancer screening might not reduce overall mortality
Discrepancies between disease specific and overall mortality were found in direction or magnitude in seven of 12 randomised trials of cancer screening.8 Despite reductions in disease specific mortality in the majority of studies, overall mortality was unchanged or increased. In cases where both mortality rates were reduced the improvement was larger in overall mortality than in disease specific mortality. This suggests an imbalance in non-disease specific deaths, which warrants examination and explanation. A systematic review of meta-analyses of cancer screening trials found that three of 10 (33%) showed reductions in disease specific mortality and that none showed reductions in overall mortality.9
Makale: Why cancer screening has never been shown to “save lives”—and what we can do about it
Kaynak: https://www.bmj.com/content/352/bmj.h6080.full
***
