“Kendi gibi bir zalimi sevmiş, o da yanıyormuş. Benim kendisini ne kadar sevdiğimi, dolayısıyla bana neler çektirdiğini şimdi hatırlayıp o da beni hatırlıyormuş”. Burada hafif bir rahatlama hissediliyor belki. Fakat “oh olsun” havası yok. Bu hava bize eski edebiyatımızdan miras kalmıştır.

Bu şarkı, benim de en sevdiğim şarkılardandır. Unutmayalım ki değil bu şarkının bestelendiği yıllarda, 80 li yılların ortalarına kadar televole, paparazzi, magazin programları yoktu. Sevilenin adı “asla” söylenmiyordu. Hayat zehir oluyor. Sevgili zalimlik de yapsa adı verilmiyordu.

İstanbul Şarkıları konusuna girmeden önce, İstanbul kelimesi üzerinde durmak istiyorum. İstanbul’un Fethinden sonra, Rum halkının “Şehre gidiyorum” deyişlerindeki “İstino polis” seslerinden türediği, yakıştırma ve uydurma bir bilgidir.

İstanbul’u sevmek bu bestelerin değişmemesine de çalışmak demektir. Bestelerin kişilere göre farklı olabileceğini söylemiştim. Fakat tehlike şuradadır. İkinci Mahmut Türbesi önünde Sultanahmet Meydanı’nda, Şişli’de, Tünel’de hep aynı tipte musikî duyulursa, artık İstanbul öldü demektir. Gayri isteyen Fadime’nin…

Kadını aşağı görmek dindarlık veyâ ateizm ürünü değil, cehalet ve yoksulluk ürünüdür. İbn-i Kesir’in Kuran Tefsiri (çağrı yayınları 1987, cilt 15 sahife 8328) bize bir kız çocuğu doğumunda yararlanılacak tebrik örneği vermektedir. “Hoş geldin, Safalar getirdin, kadınların eşsizi, çocukların anası…