Tıp Anayasası’ nın değiştirilmesi teklif dahi edilemeyen ilk maddesi “primum non nocere” yani “önce zarar verme”‘dir. Gel gelelim günümüz “ticari modern tıp” çağında bu maddenin yerini “Önce kendini koru” prensibi almalıdır. Evet, hastalar da doktorlar da önce kendilerini korumalıdır.

İnsanlar artık bırakın hastalık için ilaç almayı sağlıklı olabilmek için de hastalanmamak için de birtakım ilaçları devamlı alması gerektiğine inanıyor. Daha fenası, doktorlar da bunu öyle sanıyor. Daha daha fenası, hükumet yetkilileri “Vatandaş artık istediği ilacı beklemeden alıyor” diye israfı körüklüyor.

İnsanların sağlık hizmetlerine istedikleri zaman ve kolayca ulaşmaları elbette çok güzel ama… “daha çok tıbbın daha çok sağlık” manasına gelmediğini hatta bunun sağlığa ciddi zararlar verebileceğini hem vatandaşın hem de tıp âleminin çok iyi bilmesi gerekiyor. Bu gidişatta “emeklilikte yaşa takılanlar” benzeri bir durum sağlıkta da yaşanacaktır.

“Türkiye’ de muayene ortadan kalkmasını doktorların çok sayıda hasta bakmak zorunda olmalarına” bağlanmasına ben de katılıyorum. Hastanın gerektiği şekilde dinlenmemesi, sorgulanmaması ve muayene edilmemesi bu eksiğin bir takım tetkiklerle kapatılmasına yol açıyor ama hastalardan istenen tetkiklerin aşırı artmasının başka sebepleri de var.

Ahmet Hamdi Tanpınar’ ın Huzur romanını okurken anladım ki… Meğer ilaçları cazip göstermek; onları hayatımızın ayrılmaz bir parçası imiş gibi sunmak; insanlara her vesile ile bir ilaç alma alışkanlığı kazandırmak, ilaçsız yaşanmaz kavramını kafalara yerleştirmek gibi oyunlar senelerdir sahnede imiş de haberimiz yokmuş.